- σονέτο
- Ποιητική σύνθεση (από το προβηγκιανό sonet, τραγουδάκι, με μετρική δομή που αντιστοιχεί πραγματικά σε μουσικό σχήμα). Αποτελείται από δεκατέσσερις εντεκασύλλαβους στίχους, που υποδιαιρούνται συνήθως σε δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα (υπάρχει όμως και ένα σ. που λέγεται «έλασσον»-minore - που αντί για εντεκασύλλαβους έχει βραχύτερους στίχους, συνήθως επτασύλλαβους ή οκτασύλλαβους). Η μετρική δομή του σ. - που γενικά αποδίδεται στον Τζάκομο ντα Λεντίνι- είναι ασφαλώς ιταλική, και κατά μερικούς προήλθε από το στραμπότο ή κατ’ άλλους από τη στάντσα. Στην τέλεια μορφή που του έδωσε ο Πετράρχης, το σ. πέρασε και στις άλλες ευρωπαϊκές λογοτεχνίες και έγινε το 14o και 15o αι. το μέτρο που χρησιμοποιούσαν περισσότερο στην ερωτική ποίηση. Στα τέλη του 13ου αι. παρουσιάστηκε το σ. με ουρά (ή σονετέσα) που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για εύθυμα ποιήματα. Σχηματίζεται με την προσθήκη δύο εντεκασύλλαβων που ομοιοκαταληκτούν, και πριν από αυτούς υπάρχει μερικές φορές ένας επτασύλλαβος, που ομοιοκαταληκτεί με τον τελευταίο στίχο του σ. Στο 13o και 14o αι. χρησιμοποιήθηκε επίσης το «τριπλασιασμένο σ.», με την παρεμβολή δηλαδή επτασύλλαβων σκορπισμένων μεταξύ των εντεκασύλλαβων.
Στο πρώτο μισό του 16ου αι. έγινε νέα σημαντική τροποποίηση στο σ., που σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία κυρίως στη Γαλλία, τρεις αιώνες αργότερα· αυτή συνίσταται στο ότι η λογική παύση του λόγου δε συμπίπτει με το τέλος του στίχου (enjambement: διασκελισμός).
Μέσα στους αιώνες το σ. προσαρμόστηκε στις πιο διαφορετικές ποιητικές, τεχνοτροπίες και στα πιο διαφορετικά αισθήματα: εκτός από τα κυρίως εσωτερικά θέματα και τα ιστορικά, χρησιμοποιήθηκε και για θέματα ευκαιρίας, φιλοσοφικές σκέψεις κ.ά.
Στην ελληνική λογοτεχνία, όπου το σ. αναφέρεται και με τον όρο «δεκατετράστιχο», το είδος χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους ποιητές της Επτανήσου (που είχαν ιδιαίτερη επαφή με την ιταλική ποίηση) και κυρίως, από το Λορέντσο Μαβίλη ο οποίος θεωρείται ο καλύτερος εκπρόσωπος του. Τεχνικά σ. έδωσε και ο Γιάννης Γρυπάρης στους Σκαραβαίους και Τερακότες.
* * *το, Νλυρικό ποίημα το οποίο αποτελείται από δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα, συνολικά από δεκατέσσερεις στίχους, σε ιαμβικό πεντάμετρο, και ακολουθεί διάφορα είδη ομοιοκαταληξίας, ανάλογα με το είδος του.[ΕΤΥΜΟΛ. < ιταλ. sonetto].
Dictionary of Greek. 2013.